Sport dla niepełnosprawnych – już od dziecka

Już nawet kilkuletnie niepełnosprawne dzieci można kierować na zajęcia sportowe. Dla wielu jest to jedna z najlepszych metod terapii lub rehabilitacji.

Sport – można powiedzieć – jest często niejako tym ostatnim elementem rehabilitacji dzieci. Najpierw dzieci najpierw uczą się samodzielnie funkcjonować: ubierać się, myć, jeść i dotyczy to nie tylko dzieci na wózkach inwalidzkich. Potem terapeuci zabierają dzieci na basen lub salę gimnastyczną, gdzie uczą się podstaw różnych dyscyplin sportowych. Z czasem ich zainteresowanie sportem rośnie, zaczynają systematyczne treningi, nawet w wymiarze kilku godzin dziennie – wiele zależy od specyfiki danej konkurencji czy determinacji dziecka.

Z doświadczeń wielu terapeutów wynika, że znakomite efekty przynoszą w przypadku dzieci jak i dorosłych zajęcia w wodzie. To dlatego, że basen zapewnia swobodę nawet osobom, które mają trudności w poruszaniu się, co wynika z praw fizyki. Sporty wodne mają też i takie znaczenie dla dzieci, że jeśli ktoś poradzi sobie w wodzie, to nabiera pewności siebie i często zainteresuje się później także innymi dyscyplinami sportu.

Z kolei dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi, które nie mają ograniczeń natury fizycznej, często uprawiają konkurencje biegowe czy gry zespołowe. Dla nich sport to również istotny czynnik rehabilitacji społecznej. Rozwój technologii umożliwia ponadto organizowanie zajęć sportowych nawet dla niewidzących lub niedowidzących dzieci.

– Dzieci warto zachęcać do aktywności fizycznej i wozić je na różne zajęcia sportowe. Doświadczenie wielu rodziców pokazuje, że gdy dochodzi do takich sytuacji, że niepełnosprawne dzieci osiągają lepsze wyniki w sporcie, np. w pływaniu, niż ich zdrowi koledzy, to jest to dla nich ogromny impuls dla budowania własnej wartości. Tym bardziej wtedy mają jeszcze większą motywację do treningów, a za ich przykładem idą także inne niepełnosprawne dzieci – nie ma wątpliwości prof. Janusz Kocki, przewodniczący Rady Naukowej Fundacji Neuron+.

OzN udowadniają, że oni także mogą pływać, grać w piłkę, jeździć na nartach,
a nawet uprawiać sporty walki tak samo jak ich w pełni sprawni rówieśnicy. – Niepełnosprawni mają duży wybór dyscyplin, tym bardziej, że każda z nich ma też podkategorie w zależności od stopnia niepełnosprawności i rodzaju schorzenia – dodaje prof. Janusz Kocki.

Dla dzieci duże znaczenie ma przykład dorosłych sportowców. Ci niepełnosprawni sportowcy, którzy osiągają sukcesy na arenie krajowej i zagranicznej, jeżdżą na zawody rangi mistrzowskiej, w tym na paraigrzyska olimpijskie, stają się idolami dla niepełnosprawnych dzieci. Najmłodsi sportowcy mogą bowiem na ich przykładzie przekonać się, że warto jest podjąć trud treningów i poświęcić się sportowi. Dlatego często się zdarza, że wyczynowcy biorą udział w zajęciach z dziećmi, prowadząc część treningów i opowiadając o swojej karierze.

Rodzice i opiekunowie dzieci oraz ich terapeuci mają za to szereg zastrzeżeń do poziomu lekcji wychowania w klasach integracyjnych, gdyż w wielu placówkach nie ma wystarczających warunków do tego, aby niepełnosprawni uczniowie brali aktywny udział w zajęciach z wf. To w dużym stopniu efekt braku odpowiedniej bazy, sprzętu, a także braku nauczycieli wykwalifikowanych do prowadzenia zajęć z niepełnosprawnymi dziećmi.