Pełnosprawny sport dla wszystkich
Gdy mówimy „sport”, to pierwsze skojarzenie, które przychodzi nam do głowy, to „zdrowie”. Wszak jedno z popularnych przysłów dotyczących sportu, to „sport to zdrowie”. W związku z tym zastanawiamy się, czy można ten fakt odnieść do osób niepełnosprawnych. Oczywiście, że tak. Sport jest dziedziną, która mieści w swojej przestrzeni osoby, które nie są w pełni sprawne. Sport bowiem nie dyskryminuje żadnej grupy społecznej. Sport jest formą rehabilitacji i to rehabilitacja poprzez sport stała u zarania praktycznego uprawiania dyscyplin przez osoby z niepełnosprawnością.
Sport osób niepełnosprawnych wyrósł z rehabilitacji ruchowej i już w latach 80 tych XIX stulecia zyskiwał zwolenników i torował osobom niepełnosprawnym drogę do samorealizacji. W XX wieku lekarze weteranów II wojny światowej zalecali im sport, jako formę rehabilitacji. Pierwsze zawody dla weteranów odbyły się w 1944 roku na terenie szpitala w Stoke Mandeville. Dziś osób z niepełnosprawnością do aktywności nie trzeba namawiać. Obojętnie czy jest to sport amatorski czy profesjonalny. Ten ostatni doczekał się światowych igrzysk. Pierwsza Letnia Paraolimpiada odbyła się w Rzymie w 1960 roku a Zimowa w 1978 roku w Örnsköldsvik w Szwecji. Dyscyplinami, które można podziwiać na stadionach w trakcie paraolimpiad, to w przypadku zawodów letnich: łucznictwo, lekkoatletyka, boccia, kajakarstwo, kolarstwo, jeździectwo, piłka nożna, judo, podnoszenie ciężarów, goalball, wioślarstwo, żeglarstwo. Strzelanie, pływanie, tenis stołowy, siatkówka, koszykówka na wózkach, szermierka na wózkach, rugby na wózkach, tenis na wózkach. Dyscyplinami paraolimpijskimi zimowymi są: biathlon, hokej na siedząco, narciarstwo biegowe, narciarstwo alpejskie, curling na wózkach. Wiele z tych dyscyplin niepełnosprawni mogą uprawiać także amatorsko.
Słynne niepełnosprawne polskie sportsmenki
Jak w przypadku sportów osób zdrowych w grupie sportowców niepełnosprawnych jest wiele kobiet. W Polsce sport niepełnosprawnych jest coraz bardziej popularny i możemy chlubić się wieloma przykładami kobiet, które reprezentują nasz kraj na Paraolimpiadach, ale nie tylko. Natalia Partyka to tenisistka stołowa, która pomimo swej niepełnosprawności rywalizuje z zawodniczkami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi. Jest mistrzynią paraolimpijską z Aten, Pekinu, Londynu i Rio de Janeiro. Rywalizowała ze zdrowymi zawodniczkami podczas Igrzysk Olimpijskich w Pekinie, Londynie, Rio de Janeiro i Tokio. Róża Kozakowska była zdrową dziewczyną, która zapowiadała się na dobrą sprinterkę. Po ukąszeniu przez kleszcza zachorowała na neuroboreliozę stawowo-mózgową. Choroba dla Róży nie stała się powodem rozbratu ze sportem. Jako osoba niepełnosprawna zaczęła uprawiać skok w dal i na mistrzostwach świata w Dubaju zajęła 4 miejsce. Podczas pandemii zakażenie wywołało u sportsmenki porażenie czterokończynowe i Róża z dnia na dzień przestała chodzić i musiała zacząć poruszać się na wózku. Nie porzuciła jednak pasji, jaką był dla niej sport i postanowiła zmienić dyscyplinę na pchnięcie kulą i rzut maczugą. Na Igrzyskach paraolimpijskich w Tokio ustanowiła rekord świata w rzucie maczugą i zdobyła złoty medal. W pchnięciu kulą została wicemistrzynią olimpijską. Joanna Mazur, to niewidoma lekkoatletka. W biegach na dystansach 100, 200, 400, 800 i 1500 metrów zdobyła wiele medali na mistrzostwach świata i Europy. Reprezentowała Polską na Igrzyskach Paraolimpijskich w Rio de Janeiro i Tokio. Joanna Mazur jest także pierwszą niewidomą laureatką „Tańca z Gwiazdami”. Joanna Mazur była również jednym z ambasadorów kampanii ,,Sport bez Barier”, realizowaną przez Fundacja Neuron+.