Aktywność od najmłodszych lat

Kształtowanie nawyku aktywnego wypoczynku u dzieci, szczególnie w przypadku dzieci z niepełnosprawnością, jest istotne z punktu widzenia troski o ich rozwój psychofizyczny i poprawę jakości życia.

Aktywność fizyczna jest niezbędnym czynnikiem warunkującym rozwój człowieka, zmniejsza również ryzyko wystąpienia wielu schorzeń w wieku dorosłym. Dlatego też lekarze i inni specjaliści postulują, aby od najmłodszych lat rozbudzać wśród dzieci różne formy tej aktywności, WHO rekomenduje np. codzienny (co najmniej godzinny) wysiłek fizyczny o umiarkowanej i średniej intensywności – to może być spacer, różne zajęcia sportowe, jazda na rowerze czy na rolkach. Częścią tych działań jest także aktywny wypoczynek, zarówno w domu jak i na wakacjach i dlatego wyjazdy rodzinne zimą, latem, czy w innych porach roku powinny zakładać aktywne spędzanie czasu na świeżym powietrzu, basenie, czy w hali sportowej.

Takie same zalecenia dotyczą również dzieci z niepełnosprawnością. Ich organizmy również potrzebują ruchu, aby się prawidłowo rozwijać. Ruch pozwala utrzymać prawidłową masę ciała, umożliwia rozwój cech motorycznych, czy też pomaga w nabyciu umiejętności radzenia sobie w wielu codziennych sytuacjach, a nawet w rozładowywaniu napięcia emocjonalnego. Nawet dzieci poruszające się na wózkach inwalidzkich mogą być aktywne fizycznie, można je zabierać na spacery, krótkie wycieczki plenerowe, można dla nich znaleźć wiele dyscyplin sportowych, które uprawia się na wózkach.

Aktywny wypoczynek w przypadku wielu dzieci z niepełnosprawnością ma również ogromny walor terapeutyczny. I chodzi tu zarówno o terapię fizyczną, jak i społeczną. Aktywność umożliwia bowiem pokonywanie własnych słabości, kompleksów, pomaga w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi, buduje tym samym pozycję dzieci z niepełnosprawnością w społeczeństwie, wśród rówieśników.