Sport niepełnosprawnych ma ponad 140 lat 

Udział osób z niepełnosprawnością w publicznej rywalizacji sportowej odnotowano po raz pierwszy w 1880 roku w Wielkiej Brytanii. 

Były to londyńskie zawody biegowe, w których wzięło udział dwóch biegaczy z protezami. Informację o wydarzeniu podała nawet słynna londyńska gazeta „The Times” i wywołała zrozumiałą ciekawość, a nawet zdumienie czytelników.  

Początki były jednak więcej  niż skromne i choć Wyspiarze także jako pierwsi powołali oficjalny klub sportowy dla OzN, to jednak stało się to dopiero w 1922 roku, gdy powstał Disabled Driver Motor Club Anglia. 

Natomiast w Polsce sport dla osób z niepełnosprawnościami zaczął być profesjonalnie organizowany dopiero w latach 50-tych ub. wieku, a kluczową rolę w tym procesie odegrało Zrzeszenie Sportowe Spółdzielczości Pracy „START”, które zrzeszało OzN pracujące w spółdzielniach pracy. Duże zasługi w rozwijaniu sportu wśród członków tej grupy społecznej jako formy rehabilitacji OzN odegrali dwaj wybitni lekarze i naukowcy: prof. Marian Weiss (1921–1981) i prof. Wiktor Dega (1896–1995).  

Warto w tym miejscu dodać, że tuż po II wojnie światowej zaczął się dynamicznie rozwijać ruch paraolimpijski. Pierwsze zawody rozegrano w 1948 roku w Londynie z udziałem 16 osób na wózkach – byli to weterani wojenni. Natomiast we wrześniu  1960 roku w Rzymie odbyły się I Letnie Igrzyska Paraolimpijskie, bezpośrednio po zakończeniu XVII Letnich Igrzyskach Olimpijskich.